Θρύλοι της Γειτονιάς

Ήταν πριν τα μπετονένια όνειρα «αξιοποίησης» φτάσουν στην ελληνική επαρχία. Πριν από το γκρέμισμα των μαχαλάδων και την γέννηση του τέρατος Πολυκατοικία –επιτομή της μικροαστικής αντίληψης περί «προόδου»– και του τέρατος Σουπερμάρκετ –το πρώτο στάδιο του απρόσωπου αυτοματισμού. Ήταν πριν εξαφανιστούν οι γιαουρτάδες, οι γυρολόγοι, οι πλανόδιοι μανάβηδες, οι ψαράδες, οι καρεκλάδες και η ζεστή φιλία των ανθρώπων που μένουν στην ίδια γειτονιά. Είπαμε, ήταν πριν χαθεί η γειτονιά.

Κάθε φορά που φέρνω στο μυαλό μου –το στραπατσαρισμένο από τον πολύ «πολιτισμό»– τα παιδικά μου χρόνια σε κείνο το άλλο σύμπαν, η αίσθηση είναι χειμωνιάτικη.

--------------------------------

Το πρώτο βιβλίο της σειράς "Οι Θρύλοι της Γειτονιάς".

UPDATED 30 Απριλίου 2020: ως προς τις διορθώσεις του κειμένου, το σχήμα και την εικονογράφηση.

Download PDF

Download epub

Αχ, Γυναίκες!

Τι ήταν λοιπόν οι σχέσεις μου με τις γυναίκες; Περίπατος σε ανθισμένους αγρούς ή πόλεμος χαρακωμάτων, με τη λάσπη να φτάνει μέχρι το γόνατο και τη βροχή να πέφτει ανελέητα και να μουσκεύει το σύμπαν; Δεν έχω ιδέα. Εκείνο που ξέρω εγώ, η μεγάλη αλήθεια που αποκόμισα, είναι ότι όλα ξεκίναγαν μια χαρά κι όμορφα στην αρχή και σιγά-σιγά εκφυλίζονταν σ’ έναν εφιάλτη, από κείνους που μας κάνουν να πεταγόμαστε κάθιδροι στη μέση της νύχτας ουρλιάζοντας.

Τι ζήταγα εγώ από τις γυναίκες; Τι ζητούσαν εκείνες από μένα; Μυστήριο. Ούτε το ένα κατάφερα να ξεκαθαρίσω, ούτε το άλλο –όχι ότι κατέβαλα και καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια δηλαδή. Το σεξ ήταν πάντα βέβαια ένα ισχυρό κίνητρο, σε ότι με αφορά. Εννιά φορές στις δέκα όλα από κει ξεκίναγαν (και στου διαόλου τη μάνα κατέληγαν). Και για κείνες; Εδώ, ειλικρινά, δεν μπορώ να πω, ρε παιδιά. Πάντως, κάπου τις υποψιάζομαι, έτσι αχνά και ξώφαλτσα, ότι γι’ αυτές δεν είναι το ίδιο πράγμα όπως για μας. Δεν ξέρω, αλλά έχω την εντύπωση ότι, σε τελευταία ανάλυση, μπορεί και να μην το χρειάζονται –ίσως, απλά, να το χρησιμοποιούν. Πάλι, τίποτα δεν είναι απίθανο, αφού σίγουρα έχουμε να κάνουμε με δυο διαφορετικά ζωικά είδη κι όχι για διαφορετικά φύλα, όπως προσπαθούν χιλιάδες χρόνια τώρα να μας πείσουν ζωολόγοι και θεολόγοι.

Τι μου έχει μείνει απ’ όλη αυτή την περιπέτεια;

Ταλαιπωρία, είναι η λέξη που μου ‘ρχεται αμέσως στο μυαλό. Ταλαιπωρία κι αγκομαχητό. Πέντε μέρες κουπί ζόρικο για πέντε λεφτά συζητήσιμης ευχαρίστησης. Μάλλον ακριβά δεν έρχεται η ταρίφα;

----------------------------------------------------------------------------

UPDATED --- 4 Δεκεμβρίου 2020: ως προς τις διορθώσεις 

του κειμένου, το σχήμα και την εικονογράφηση.

---------------------------------------------------------------------------

Download PDF

Φίλιππας Μαρλής - Security

«Το όνομά μου είναι Μαρλής. Φίλιππας Μαρλής. Αν αυτό σας θυμίζει αορίστως κάτι, μην παραξενευόσαστε. Από μια απίστευτη συγκυρία της τύχης το όνομα και το επάγγελμά μου είναι απόλυτα συνυφασμένα. Για να δείτε τι σας λέω κάντε μια προσπάθεια να με μεταφράσετε στα αγγλικά.

Φίλιππας... Philip. Μαρλής... Marlowe.

Ναι, πολύ σωστά μαντέψατε, Philip Marlowe, private eye, ο θρυλικός ντετέκτιβ του μεγάλου Raymond Chandler. Θα μου πείτε, και γαμώ τις συμπτώσεις! Ε ναι, καμιά φορά η μοίρα τα φέρνει έτσι ώστε να μπουρδουκλωνόμαστε και να σαστίζουμε (και σ’ ότι αφορά τα μπουρδουκλώματα, δεν έχω παράπονο... η ειδικότητά μου!). Άντε τώρα να λεγόμουν, λέει, Κίτσος Βουρδούμπασης. Μ’ ένα τέτοιο όνομα τι μπορείς να κάνεις στη ζωή; Το πολύ βοηθός νταλικιέρη ή τζομπάνος στα απάτητα της Τζουμέρκας, άλλο μέλλον δεν διαφαίνεται. Σκεφτείτε τώρα αυτή την εκρηκτική κοκκινομάλλα, τύπου Ρίτας Χαίηγουωρθ, να ρίχνει τα μπράτσα της γύρω στο λαιμό σου και να σου ψιθυρίζει παθιάρικα και λάγνα: “Kitsos Vourdoubassis, I need you!”... Μιλάμε δηλαδή για μέγα κράξιμο.

Ευτυχώς, η τύχη τα ’φερε έτσι ώστε να ’ρθω στον κόσμο αυτό μ’ ένα όνομα, που, αν μη τι άλλο, προδιέθετε για την μετέπειτα πορεία μου.»

Download PDF

UPDATED 4 Ιανουαρίου 2022: 

ως προς τις διορθώσεις του κειμένου, το σχήμα και την εικονογράφηση.

Να Ηδονίζεται το Έδαφος!

Το έγγραφο ήταν ξερό και τελεσίδικο.

«Ο υπόχρεος θητείας της 1968/Δ’ ΕΣΣΟ Ρήγας Αναστάσιος του Λεωνίδα, δέον όπως παρουσιαστεί την 18ην τρέχοντος Οκτωβρίου εις το Κέντρον Εκπαιδεύσεως Νεοσυλλέκτων Πεζικού «Παπαφλέσσας», εν Καλάμαις…»

Δεν υπήρχαν περιθώρια για άλλες ερμηνείες ή παρερμηνείες.

Ο «υπόχρεος» δέον όπως…

Οι καλοκαιρινές διακοπές στην Ελλάδα παρατείνονταν υποχρεωτικά για άλλα δυο, τουλάχιστον, χρόνια. Η «Εθνική Κυβέρνηση» είχε αποφασίσει (και διατάξει) να κοπεί ο αέρας των φοιτητών του εξωτερικού που χρώσταγαν ακόμη μαθήματα της προηγούμενης χρονιάς. Κι όπως ελάχιστοι ήταν εκείνοι που δεν χρώσταγαν, όσοι βρέθηκαν εντός των τειχών, τυλίχτηκαν σε μια κόλλα χαρτί και στάλθηκαν άρον-άρον να υπηρετήσουν την πατρίδα και τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη.

Μεταξύ αυτών και ο… υπόχρεος.

UPDATED 16 Δεκεμβρίου 2020: ως προς τις διορθώσεις του κειμένου, το σχήμα και την εικονογράφηση.

Download PDF

Τα Αλανάκια

«Είμαι έξι χρονών (και μερικών μηνών), φέτος πήγα στο σχολείο για πρώτη φορά (και δεν μπορώ να πω ότι τρελαίνομαι) και άμα μεγαλώσω θα γίνω εξερευνητής. Δηλαδή, εδώ που τα λέμε, καλύτερα θα ήθελα να γίνω Ταρζάν, να πάω στη ζούγκλα και να παλεύω με τα άγρια θηρία, όπως ο Τζωννυβαϊσμύλλερ κι ο Λεξμπάρκερ, να γυρίζω όλη μέρα εδώ κι εκεί και να κολυμπάω στο ποτάμι με την Τσίτα και τους κροκόδειλους και να μην μου λέει κανείς “Κάνε τα μαθήματά σου” ή “Έλα μέσα, νύχτωσε πια”. Επίσης θα ήθελα να νικήσω τον Γκαούρ και να παντρευτώ την Ταταμπού, γιατί –αν θέλετε να ξέρετε– η Ταταμπού εμένα πολύ μου αρέσει γιατί είναι ωραία και έχει πολύ ωραία μπούτια, αλλά όταν μια φορά το είπα στη μαμά μου, αυτή μου έδωσε μια στον ποπό με την παντόφλα και μου είπε να κοιτάω τα μαθήματά μου και να τ’ αφήσω αυτά, που δεν μπορώ ακόμη να μαζέψω τα βρακιά μου, λέει, κι από τότε αποφάσισα να κρατάω τη γνώμη μου για τον εαυτό μου.

Η μαμά μου στο βάθος είναι κάπως καλή, αλλά νευριάζει εύκολα –ιδίως όταν κάνω αταξίες– και τότε μου μπήγει τις φωνές ή –ακόμα χειρότερα– με πιάνει στις παντοφλιές. Ο μπαμπάς μου δεν με πιάνει στις παντοφλιές, γιατί δεν έχει καιρό (ευτυχώς), αλλά μου φωνάζει κι αυτός ή –ακόμα χειρότερα– με κοιτάζει αυστηρά κι αυτό εμένα με κάνει σχεδόν να κατουριέμαι. Τέλος πάντων, υπάρχουν και χειρότερα. Πολλοί από τους φίλους μου τρώνε ξύλο της χρονιάς τους ακόμα κι όταν δεν κάνουν αταξίες.

Με τους φίλους μου είμαι πολύ φίλος. Δηλαδή όχι και με όλους, γιατί με τον Τάκη, για παράδειγμα, όλο τσακωνόμαστε, γιατί κάνει τον μάγκα και τσαντίζομαι και τότε πλακωνόμαστε και τρέχουν οι μαμάδες να μας χωρίσουν και τότε τρώμε κι άλλο ξύλο από τις μαμάδες και μετανιώνουμε που μαλώσαμε, αλλά την άλλη φορά πάλι τα ίδια κάνουμε και χειρότερα. Καμιά φορά πλακωνόμαστε με τα παιδιά για πλάκα, μας βάζει ο Νικολάρας, ο αρχηγός, να δούμε ποιος είναι πιο μάγκας, αλλά τότε πάμε στο οικόπεδο του Πέρπερα, για να μην μας βλέπουν οι μαμάδες, αλλά αυτές πάλι το καταλαβαίνουν όταν γυρίζουμε πίσω με τα ρούχα σκισμένα και τις μύτες ανοιγμένες και τότε πάλι τρώμε ξύλο, οπότε και που κρυβόμαστε για να πλακωθούμε πάλι δεν χρησιμεύει σε τίποτα, αφού το ξύλο έτσι κι αλλιώς θα το φάμε.»

Download PDF

UPDATED 15 Ιανουαρίου 2022: 

ως προς τις διορθώσεις του κειμένου, το σχήμα και την εικονογράφηση.