Τι ήταν λοιπόν οι σχέσεις μου με τις γυναίκες; Περίπατος σε ανθισμένους αγρούς ή πόλεμος χαρακωμάτων, με τη λάσπη να φτάνει μέχρι το γόνατο και τη βροχή να πέφτει ανελέητα και να μουσκεύει το σύμπαν; Δεν έχω ιδέα. Εκείνο που ξέρω εγώ, η μεγάλη αλήθεια που αποκόμισα, είναι ότι όλα ξεκίναγαν μια χαρά κι όμορφα στην αρχή και σιγά-σιγά εκφυλίζονταν σ’ έναν εφιάλτη, από κείνους που μας κάνουν να πεταγόμαστε κάθιδροι στη μέση της νύχτας ουρλιάζοντας.
Τι ζήταγα εγώ από τις γυναίκες; Τι ζητούσαν εκείνες από μένα; Μυστήριο. Ούτε το ένα κατάφερα να ξεκαθαρίσω, ούτε το άλλο –όχι ότι κατέβαλα και καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια δηλαδή. Το σεξ ήταν πάντα βέβαια ένα ισχυρό κίνητρο, σε ότι με αφορά. Εννιά φορές στις δέκα όλα από κει ξεκίναγαν (και στου διαόλου τη μάνα κατέληγαν). Και για κείνες; Εδώ, ειλικρινά, δεν μπορώ να πω, ρε παιδιά. Πάντως, κάπου τις υποψιάζομαι, έτσι αχνά και ξώφαλτσα, ότι γι’ αυτές δεν είναι το ίδιο πράγμα όπως για μας. Δεν ξέρω, αλλά έχω την εντύπωση ότι, σε τελευταία ανάλυση, μπορεί και να μην το χρειάζονται –ίσως, απλά, να το χρησιμοποιούν. Πάλι, τίποτα δεν είναι απίθανο, αφού σίγουρα έχουμε να κάνουμε με δυο διαφορετικά ζωικά είδη κι όχι για διαφορετικά φύλα, όπως προσπαθούν χιλιάδες χρόνια τώρα να μας πείσουν ζωολόγοι και θεολόγοι.
Τι μου έχει μείνει απ’ όλη αυτή την περιπέτεια;
Ταλαιπωρία, είναι η λέξη που μου ‘ρχεται αμέσως στο μυαλό. Ταλαιπωρία κι αγκομαχητό. Πέντε μέρες κουπί ζόρικο για πέντε λεφτά συζητήσιμης ευχαρίστησης. Μάλλον ακριβά δεν έρχεται η ταρίφα;
----------------------------------------------------------------------------
---------------------------------------------------------------------------
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου