Ο Αιγιαλός ήταν ένα από τα θέρετρα εκείνα που μάζευε κάθε καλοκαίρι χιλιάδες παραθεριστές από τον κάμπο. Τέρμα Θεού, ούτε ο χάρτης δεν το έχει! Κι αυτός ήταν ένας από τους λόγους που ο πατέρας μου θεωρούσε αυτό το τέρμα θεού «επίγειο παράδεισο» και ιδανικό τόπο για ξεκαλοκαιριό.
Αυτό το καλοκαίρι των δεκατεσσάρων μου χρόνων (σχεδόν δεκαπέντε) πήγα στον Αιγιαλό έχοντας πάρει ορισμένες σημαντικές αποφάσεις. Αυτή τη φορά ήξερα πως θα τα πέρναγα καλά. Και το ήξερα γιατί το είχα ήδη προγραμματίσει όλον τον χειμώνα. Διάολε, στο κάτω-κάτω είχα μεγαλώσει! Ήδη είχα ξεπεράσει στο ύψος τον πατέρα μου και πήγαινα στο Γυμνάσιο. Δεν θ’ άφηνα πια τους άλλους να κανονίζουν τη ζωή μου για μένα. Θα ’παιρνα την κατάσταση στα χέρια μου. Ήδη, από το περασμένο καλοκαίρι μ’ άφηναν να πηγαίνω για μπάνιο μόνος μου. Τα «μη» και οι νουθεσίες εξακολουθούσαν να υπάρχουν βέβαια, αλλά ποιος τους έδινε πια σημασία! Άλλωστε, είχα βάλει μυαλό, έμαθα να ξεπερνάω τους σκοπέλους αναίμακτα. Λες εκεί ένα «μάλιστα» και κάνεις το δικό σου, αφήνοντας τους άλλους με την ηθική ικανοποίηση ότι «ακούς».
Αυτό το καλοκαίρι στον Αιγιαλό σίγουρα θα ’ταν τελείως ξεχωριστό. Για μια τελευταία ίσως φορά, πριν προφθάσω να μεγαλώσω, μου δινόταν η ευκαιρία να ζήσω μέσα στο όνειρο που ο ίδιος είχα κατασκευάσει. Και την ευκαιρία αυτή δεν σκόπευα να τη χάσω με τίποτα!
----------
Αυτό το έπος το είχα ανεβάσει παλιότερα. Κάθισα να το διορθώσω, να το αναμορφώσω, να εμπλουτίσω την εικονογράφησή του και να το παραδώσω άρτιο και πάλι στο νοήμον κοινό, που αρέσκεται στις ιστορίες που δεν πρόκειται ποτέ να βραβευτούν από κανέναν επίσημο οργανισμό της εγχωρίου ή της ξένης Διανόησης.
