«Το υπέροχο στις ιστορίες του πατέρα μου ήταν ότι ενώ η καθεμιά τους επαναλαμβανόταν άπειρες φορές καμιά εκδοχή δεν ήταν όμοια με την προηγούμενη. Σαν να είχε θυμηθεί στο μεταξύ λεπτομέρειες που είχε παραλείψει στην τελευταία διήγηση. Ωστόσο η βάση παρέμενε η ίδια και τα κεντρικά στοιχεία αναλλοίωτα.
Για χρόνια πίστευα πως αυτές οι διηγήσεις ήταν επινοήσεις ενός δημιουργικού μυαλού, για να διασκεδάσει την ανία της μακριάς χειμωνιάτικης νύχτας. Όταν όμως αργότερα μου δόθηκε η ευκαιρία να ψάξω κάπως τα «μυθικά» γεγονότα κατάπληκτος διαπίστωσα πως ο «μύθος» πατούσε στέρεα πάνω σε αληθινά συμβάντα. Η πλήρης ιστορική επαλήθευση θα ήταν βεβαίως προβληματική, γιατί, όπως όλοι οι παραμυθάδες, έτσι κι ο δικός μου, μπέρδευε ημερομηνίες, εποχές, πρόσωπα και καταστάσεις, όπως τον βόλευε για να κάνει τη διήγησή του συναρπαστική. Αλλά την καρδιά του κάθε γεγονότος δεν την επινοούσε, απλά κένταγε πάνω της, χωρίς να δίνει εξηγήσεις και χωρίς να αιτιολογεί.»
