Πριν από οτιδήποτε άλλο, φίλε μου Μητσάρα, να σου πω –σε περίπτωση που δεν το έχεις καταλάβει ακόμα– ότι το κόλπο είναι στημένο. Και είναι στημένο τόσο μαστορικά ώστε, ακόμα κι όταν έχεις την εντύπωση ότι κερδίζεις, χάνεις. Αυτό να καταλάβεις μόνο και θα δεις που θα συνεννοηθούμε μια χαρά.
Θα μου πεις, ενδεχομένως, ότι και στο πιο καλοστημένο κόλπο ο παίκτης ο ξύπνιος, ο περπατημένος, ο ζόρικος, κάτι θα βρει απ’ όπου να πιαστεί και να ρεφάρει. Και ναι, έτσι είναι και θα συμφωνήσω μαζί σου, πλην αυτό, Μητσάρα, όπως γνωρίζουμε, ισχύει για την πίσω κάμαρη του καφενείου του Ανέστου, στα Άσπρα Χώματα, που ρίχνουν το ζάρι στην κουβέρτα κι όποιον πάρει ο Χάρος, όπως πάλαι ποτέ (τις παραδόσεις να τις κρατάμε –έτσι τα βρήκαμε, έτσι θα τ’ αφήκουμε), όχι στο Καζίνο, όπου το όλο έργο έχει στηθεί επιστημονικά. Το Καζίνο δεν χάνει ποτέ, γιατί αν έχανε δεν θα ήτουνε Καζίνο, θα ήτουνε κρατικός οργανισμός κοινής ωφελείας. Και... πού ’σαι, Μητσάρα, τούτο εδώ το Καζίνο, για το οποίο μιλάμε και στο οποίο, εκόντες άκοντες, βρισκόμαστε όλοι, να τ’ ακουμπάμε στη ρουλέτα, είναι και μπιπ τα Καζίνα!
Μιλάμε... μπαίνεις μέσα ντυμένος γκραν, με φράκο και παπιόν, και βγαίνεις με το σώβρακο –και λες κι ευχαριστώ που δεν σε πούλησαν, οι καλοί ανθρώποι, σκλάβο στην Ταγγέρη, να ξεχρεώσεις τη χασούρα.
