Γνωρίζουν
οι πάντες, ανά την οικουμένην βεβαίως,
ότι οφείλουν εις ημάς, τους ενδόξους
Έλληνες, τον εκπολιτισμόν και την
εξανθρώπισιν των, διότι, και τούτον
είναι γνωστόν τοις πάσι, όταν εμείς
χτίζαμε Παρθενώνας εκείνοι εδιαίτουν
ακόμη επί των δένδρων, συντηρούμενοι
με βελανίδια.
Οτιδήποτε
λοιπόν, κάπως επαρκές, κατάφερεν να
επιτύχη η Δύσις, και ιδίως εις τον τομέαν
των Γραμμάτων και των Τεχνών, οφείλεται
εις την ιδικήν μας επιρροήν και αυτήν
τούτην των διασήμων προγόνων μας.
Εξυπακούεται
ότι δεν θα υπήρχε φιλοσοφία εις την
Ευρώπην άνευ του Πλάτωνος, του Αριστοτέλους,
του Ζαμπέτα, του Ζωρζ Πιλαλί και άλλων.
Δεν θα υπήρχε θέατρον άνευ της αρχαίας
τραγωδίας, του Αισχύλου, του Ευριπίδου,
του Μυράτ και του Σεφερλή. Και δεν θα
υπήρχε λογοτεχνία και ποίησις άνευ του
Λουκιανού, του Ομήρου, της Σαπφούς, της
Αλκυόνης Παπαδάκη και της Χρυσηίδος
Δημουλίδου.
Εκείνο
που αγνοούσαμεν μέχρις σήμερον είναι
ότι άνευ ημών –και το θέτω μετριοφρόνως–
δεν θα υπήρχαν ούτε τα θεωρούμενα ως
ευρωπαϊκά, γνωστά εις μικρούς και
μεγάλους, παραμύθια.
Μα θα
μου πείτε: «Και η Σταχτομπούτα δική
μας;». Και θα σας απαντήσω ευθαρσώς: «Η
Σταχτομπούτα πρώτη-πρώτη και καλύτερη».
Η
ενδελεχής επιστημονική έρευνα που
ακολουθεί το αποδεικνύει περιτράνως.
