Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2018

Δυτικά της Ανατολής



Ζω σε μια χώρα εχθρική.

Συχνά έχω την εντύπωση ότι μ’ έχουν ρίξει με αλεξίπτωτο πίσω από τις εχθρικές γραμμές κι ότι, όπου να ’ναι, θα με συλλάβουν και θα με τουφεκίσουν επί κατασκοπεία, μιας και δεν φοράω στολή.

Ο ποιητής φρόντισε να το πει πιο κομψά με κείνο το «Όπου και να σταθώ η Ελλάδα με πληγώνει» που φροντίζουν να επικαλεστούν σε κάθε ευκαιρία οι σύγχρονοι (πικραμένοι) ντιλετάντες του πνεύματος.

Εγώ τα βλέπω κάπως πιο μαύρα τα πράγματα.

Η αλήθεια είναι ίσως κάπου στη μέση. Η Ελλάδα ούτε σε πληγώνει, ούτε εχθρική είναι. Στην πραγματικότητα η Ελλάδα χέστηκε για το πώς νιώθουν και πορεύονται τα παιδιά της. Δεν τη νοιάζει και δεν την κόφτει μακάρι και να χτυπιόσαστε όλοι καταή, να τραβάτε τα μαλλιά σας και να τρέχετε από «talk show» σε «talk show», επισημαίνοντας, εκδίδοντας αφορισμούς και προειδοποιώντας για τα «χίλια όσα δεινά που μας επιφυλάσσει το μέλλον αν δεν...». Αν δεν τι;

Αν δεν αλλάξουμε; Αν δεν προσαρμοστούμε; Αν δεν ανοίξουμε τα μάτια μας στον έξω κόσμο; Αν δεν λογικευτούμε;
---------------------------------------------------------

Μια άκρως επιπολαία και ανεύθυνη ματιά στο Χάος που είναι γνωστόν τοις πάσι υπό το ψευδώνυμον HELLAS.


UPDATED 21 Ιουνίου 2022: ως προς τις διορθώσεις του κειμένου, το σχήμα και την εικονογράφηση.


Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2018

Σκόρπια και Ξεχασμένα


Πρόκειται για ιστορίες που γράφτηκαν σε διαφορετικές εποχές και με διαφορετική διάθεση η κάθε μια. Στιγμιότυπα που διηγήθηκα κάποιες στιγμές σε φίλους γύρω στο τραπέζι ή μπροστά στο τζάκι και που μετά κατέγραψα, όχι μην τύχει και τις ξεχάσω, αλλά για να αποδράσω για λίγο ξανά σε άλλες εποχές, όταν το φως χρύσιζε ακόμα και το γέλιο δεν ήταν είδος που σπάνιζε.

Τις τράβηξα από το συρτάρι και πάλι τώρα, με τον χειμώνα αυτόν τον επίφοβο να πλησιάζει απειλητικά, για συντροφιά τις στιγμές εκείνες τις άβολες που το μυαλό μπαίνει σε σκέψεις και τα ερωτήματα που θέτει παραμένουν χωρίς απάντηση.