Δυτικά της Ανατολής

Ζω σε μια χώρα εχθρική.

Συχνά έχω την εντύπωση ότι μ’ έχουν ρίξει με αλεξίπτωτο πίσω από τις εχθρικές γραμμές κι ότι, όπου να ’ναι, θα με συλλάβουν και θα με τουφεκίσουν επί κατασκοπεία, μιας και δεν φοράω στολή.

Ο ποιητής φρόντισε να το πει πιο κομψά με κείνο το «Όπου και να σταθώ η Ελλάδα με πληγώνει» που φροντίζουν να επικαλεστούν σε κάθε ευκαιρία οι σύγχρονοι (πικραμένοι) ντιλετάντες του πνεύματος.

Εγώ τα βλέπω κάπως πιο μαύρα τα πράγματα.

Η αλήθεια είναι ίσως κάπου στη μέση. Η Ελλάδα ούτε σε πληγώνει, ούτε εχθρική είναι. Στην πραγματικότητα η Ελλάδα χέστηκε για το πώς νιώθουν και πορεύονται τα παιδιά της. Δεν τη νοιάζει και δεν την κόφτει μακάρι και να χτυπιόσαστε όλοι καταή, να τραβάτε τα μαλλιά σας και να τρέχετε από «talk show» σε «talk show», επισημαίνοντας, εκδίδοντας αφορισμούς και προειδοποιώντας για τα «χίλια όσα δεινά που μας επιφυλάσσει το μέλλον αν δεν...». Αν δεν τι;

Αν δεν αλλάξουμε; Αν δεν προσαρμοστούμε; Αν δεν ανοίξουμε τα μάτια μας στον έξω κόσμο; Αν δεν λογικευτούμε;

---------------------------------------------------------

Μια άκρως επιπολαία και ανεύθυνη ματιά στο Χάος που είναι γνωστόν τοις πάσι υπό το ψευδώνυμον HELLAS.

UPDATED 21 Ιουνίου 2022: ως προς τις διορθώσεις του κειμένου, το σχήμα και την εικονογράφηση.

Download PDF

Σκόρπια και Ξεχασμένα

Πρόκειται για ιστορίες που γράφτηκαν σε διαφορετικές εποχές και με διαφορετική διάθεση η κάθε μια. Στιγμιότυπα που διηγήθηκα κάποιες στιγμές σε φίλους γύρω στο τραπέζι ή μπροστά στο τζάκι και που μετά κατέγραψα, όχι μην τύχει και τις ξεχάσω, αλλά για να αποδράσω για λίγο ξανά σε άλλες εποχές, όταν το φως χρύσιζε ακόμα και το γέλιο δεν ήταν είδος που σπάνιζε.

Τις τράβηξα από το συρτάρι και πάλι τώρα, με τον χειμώνα αυτόν τον επίφοβο να πλησιάζει απειλητικά, για συντροφιά τις στιγμές εκείνες τις άβολες που το μυαλό μπαίνει σε σκέψεις και τα ερωτήματα που θέτει παραμένουν χωρίς απάντηση.

Download PDF

Download EPUB

Οι Θρύλοι δεν Ξαποσταίνουν —Ποτέ

Να σας θυμίσω λίγο . . .

Ήταν η εποχή που το φως του ήλιου χρύσιζε και το φθινόπωρο ο ουρανός γέμιζε από σμήνη πουλιών –αγριόχηνες κυρίως– που έφευγαν για το μεγάλο ταξίδι στις χώρες τις ζεστές του Νότου.

.....................................................................................................................................................

Τα παιδιά ήταν αμολητά, αλλά υπό το άγρυπνο βλέμμα των μανάδων, οι οποίες με την πρόφαση να έχουν το νου τους «στα διαόλια» επωφελούνταν για ανταλλαγή πληροφοριών και απόψεων μεταξύ τους. Εννοείται πως τα παιδιά δεν είχαν κανένα απολύτως δικαίωμα και ο κύριος τρόπος διαπαιδαγώγησης και σωφρονισμού, τόσο στην οικογένεια όσο και στο σχολείο, ήταν το πάνω χέρι, κάτω χέρι. Μας άφηναν όμως να παίζουμε κι αυτό ήταν πολύ μεγάλη υπόθεση.

Τα παιχνίδια μας τα φτιάχναμε μόνοι μας. Σπάνια βλέπαμε «αγοραστά». Όταν είχαμε κάποιο πρόβλημα το λύναμε μόνοι μας –αν λυνόταν. Γιατί γνωρίζαμε πολύ καλά πως αν ζητούσαμε την αρωγή των γονιών μας θα βρίσκαμε τον μπελά μας –ανελλιπώς.

Όλοι μας ονειρευόμασταν να γίνουμε, όταν μεγαλώναμε, σπουδαίοι και τρομεροί ήρωες. Ταρζάν, Ρομπέν των Δασών, εξερευνητές, κυνηγοί αγρίων θηρίων, αεροπόροι και τέτοια. Κανενός δεν του περνούσε από το μυαλό ότι θα βρισκόταν μια μέρα φυλακισμένος σʼ ένα γραφείο ή σʼ εργοστάσιο.

Κι όλοι φυσικά θα παντρευόμασταν το ωραιότερο κορίτσι στον κόσμο. Από έρωτα και μόνο, να ʻμαστε ξηγημένοι. Κι ας μην είχε δεύτερο φόρεμα να φορέσει. Κανείς δεν σκεφτόταν τον γάμο σαν μέσον οικονομικής αποκατάστασης ή από προξενιό.

Διαβάζαμε πολύ. Όχι του σχολείου, ποτέ. Αυτά τα ξεπετούσαμε όπως-όπως (μετά βδελυγμίας, ίσως γιατί ενστικτωδώς αντιλαμβανόμασταν πως σκοπό είχαν να μας στραβώσουν κι ότι έτσι κι αλλιώς θα μας ήταν άχρηστα). Αυτό που μας ενδιέφερε ήταν τα εβδομαδιαία περιοδικάκια που συλλήβδην ονομάζαμε «Μικρούς Ήρωες» –από το πλέον δημοφιλές ανάμεσά τους, τον «Μικρό Ήρωα» του Ανεμοδουρά– όπως ο Γκαούρ-Ταρζάν, ο Υπεράνθρωπος, ο Τάργκα κι άλλα τέτοια που ανταλλάσσαμε μεταξύ μας. Μαζί μʼ αυτά ξεκοκαλίζαμε κι ότι περιπετειώδες βιβλίο μας έπεφτε στα χέρια.

Αυτά κι ο κινηματογράφος ήταν η δική μας πολυτέλεια.

Ζούσαμε σʼ έναν κόσμο που ακροβατούσε ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα. Και νομίζαμε πως κι όταν θα μεγαλώναμε έτσι θα ήταν. Δεν ήμασταν καθόλου έτοιμοι γιʼ αυτό που μας περίμενε. Αν ξέραμε, αν έστω το υποπτευόμασταν, δεν θα θέλαμε να μεγαλώσουμε ποτέ.

Ναι, ήταν καλά.

-------------------------

Το τέταρτο βιβλίο της σειράς "Οι Θρύλοι της Γειτονιάς".

UPDATED 16 Νοεμβρίου 2019: ως προς τις διορθώσεις του κειμένου, το σχήμα και την εικονογράφηση.

Download PDF
Download EPUB

Θρύλων Συνέχεια

Και να πάλι που ολόκληρη η συμμορία της γειτονιάς –πάλαι ποτέ του θρυλικού Νικολάρα– επιστρέφει με νέες περιπέτειες.

Είναι όλοι τους εδώ. Ο Σταύρος, τα Κασιανάκια, ο Τσίλας κι ο Γιώργος, ο Θυμιάκης, ο Βάσος, ο Γιάννης ο Τζωννυβαϊσμύλερ, ο Κούλης, ο Αλέκος, ο Φώτης, ο Τάκης, τʼ αδέρφια μου, ο Τάσος, ο Γιώργος και η Βαγγελίτσα, η θετή μου μάνα, η κυρα-Μαρίκα, οι γείτονες που μας υπέμεναν, οι δάσκαλοι που μας μισούσαν, οι γονείς, πάντα άσχετοι και πάντα εκτός κλίματος, οι «εχθροί» από τους άλλους μαχαλάδες κι ένας μεγάλος αριθμός κομπάρσων και ανυποψίαστων περαστικών.

Μιχαήλ Αγγέλου 4 ήταν η διεύθυνση του σπιτιού μας τότε και είναι αλήθεια πως άγγελοι φτερούγιζαν πάνω από τη γειτονιά –κι ας νομίζαμε εμείς πως ήταν καλιακούδες. Τότε που το φως του ήλιου έφτανε σʼ εμάς χρυσαφένιο.

----------------------------------

Το τρίτο βιβλίο της σειράς "Οι Θρύλοι της Γειτονιάς".

UPDATED 18 Νοεμβρίου 2019: ως προς τις διορθώσεις του κειμένου, το σχήμα και την εικονογράφηση.

Download PDF

Download EPUB

Ο Φωτοτυπίας

(Η άνοδος και η άνοδος ενός καταξιωμένου πιτόρου)

Μ' έχετε σίγουρα ακουστά. Εκτός κι αν ζείτε σε καμιά απόμερη στάνη πάνω στα Τζουμέρκα, χωρίς τηλεόραση, ραδιόφωνο, internet, facebook κι επαφή με τον έξω κόσμο, οπότε στην περίπτωση αυτή δεν θα ʻχετε και λόγο να με ξέρετε, αφού η σχέση σας με την Τέχνη θα περιορίζεται στη μελέτη νεφελωδών σχηματισμών κατά Μύτικα μεριά, όπου φαίνεται η αλλαγή του καιρού κι έτσι θα ʻχετε τον νου σας να μαντρώσετε τα πρόβατα εγκαίρως.

Για όλους τους άλλους να υπενθυμίσω πως ονομάζομαι Φώτης Δελαφανέστρας –ναι, ο γνωστός Φώτης Δελαφανέστρας, όπως τον δείχνουν κάθε τόσο οι Ειδήσεις (εορτάζων στις 6 Φεβρουαρίου κι όχι των Φώτων)– πιτόρος εξʼ επαγγέλματος και κλίσης, διάσημος, καταξιωμένος και πολυβραβευμένος. Χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω, όταν μιλάμε για Τέχνη τη στιγμή αυτή στην Ελλάδα μιλάμε για μένα, όπως όταν μιλάμε για μπάσκετ μιλάμε για Ατεντοκούμπο. Εγώ είμαι ο Ατεντοκούμπο του χρωστήρα.

UPDATED 14 Μαρτίου 2021: ως προς τις διορθώσεις του κειμένου, το σχήμα και την εικονογράφηση.

Download PDF