Ο Ταρζάν του Αιγιαλού

 

Ο Αιγιαλός ήταν ένα από τα θέρετρα εκείνα που μάζευε κάθε καλοκαίρι χιλιάδες παραθεριστές από τον κάμπο. Τέρμα Θεού, ούτε ο χάρτης δεν το έχει! Κι αυτός ήταν ένας από τους λόγους που ο πατέρας μου θεωρούσε αυτό το τέρμα θεού «επίγειο παράδεισο» και ιδανικό τόπο για ξεκαλοκαιριό.

Αυτό το καλοκαίρι των δεκατεσσάρων μου χρόνων (σχεδόν δεκαπέντε) πήγα στον Αιγιαλό έχοντας πάρει ορισμένες σημαντικές αποφάσεις. Αυτή τη φορά ήξερα πως θα τα πέρναγα καλά. Και το ήξερα γιατί το είχα ήδη προγραμματίσει όλον τον χειμώνα. Διάολε, στο κάτω-κάτω είχα μεγαλώσει! Ήδη είχα ξεπεράσει στο ύψος τον πατέρα μου και πήγαινα στο Γυμνάσιο. Δεν θ’ άφηνα πια τους άλλους να κανονίζουν τη ζωή μου για μένα. Θα ’παιρνα την κατάσταση στα χέρια μου. Ήδη, από το περασμένο καλοκαίρι μ’ άφηναν να πηγαίνω για μπάνιο μόνος μου. Τα «μη» και οι νουθεσίες εξακολουθούσαν να υπάρχουν βέβαια, αλλά ποιος τους έδινε πια σημασία! Άλλωστε, είχα βάλει μυαλό, έμαθα να ξεπερνάω τους σκοπέλους αναίμακτα. Λες εκεί ένα «μάλιστα» και κάνεις το δικό σου, αφήνοντας τους άλλους με την ηθική ικανοποίηση ότι «ακούς».

Αυτό το καλοκαίρι στον Αιγιαλό σίγουρα θα ’ταν τελείως ξεχωριστό. Για μια τελευταία ίσως φορά, πριν προφθάσω να μεγαλώσω, μου δινόταν η ευκαιρία να ζήσω μέσα στο όνειρο που ο ίδιος είχα κατασκευάσει. Και την ευκαιρία αυτή δεν σκόπευα να τη χάσω με τίποτα!

----------

Αυτό το έπος το είχα ανεβάσει παλιότερα. Κάθισα να το διορθώσω, να το αναμορφώσω, να εμπλουτίσω την εικονογράφησή του και να το παραδώσω άρτιο και πάλι στο νοήμον κοινό, που αρέσκεται στις ιστορίες που δεν πρόκειται ποτέ να βραβευτούν από κανέναν επίσημο οργανισμό της εγχωρίου ή της ξένης Διανόησης.

Download PDF

Ο κύριος Λάμπης απουσιάζει. Αφήστε μήνυμα.

 

Ο αυτόματος τηλεφωνητής δεν έχει να μου μεταφέρει κανένα μήνυμα. Ο κύριος Λάμπης εξακολουθεί να απουσιάζει έτσι κι αλλιώς. 

Ο κύριος Λάμπης τα ’χει παίξει τελευταία, εδώ που τα λέμε. Μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει, τα ίδια σκατά! Υπομονή, θα ’ρθουν καλύτερες ημέρες. Ναι, σίγουρα! Το πρόβλημα είναι ότι δεν θα βρουν κανέναν να τους υποδεχτεί όταν, με το καλό, κοπιάσουν. Αλλά κι αν είσαι εδώ, είναι σίγουρο ότι θ’ ακούσεις την πόρτα να χτυπάει, ν’ ανοίξεις; Χέστα.

Στο γραφείο ο «κομπιούτορας» με παραμονεύει σκουντούφλης, μονόφθαλμος δυνάστης. Ο screen saver στην οθόνη γεννάει αστέρια που φεύγουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα στο άπειρο. «Flying through space»! Πόσες μέρες συνεχίζεται αδιαλείπτως αυτή η αέναη πτήση; 

Download PDF

Ιστορίες της Παραλίας

 

Αν οι άνθρωποι είχαν συναίσθηση της εικόνας που παρουσιάζουν χωρίς ρούχα, τότε σίγουρα οι παραλίες θα είχαν αδειάσει, τουλάχιστον κατά τα τρία τους τέταρτα. Ευτυχώς κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει κι έτσι εγώ μπορώ, με την ησυχία μου, και υπό την εξαιρετικά βολική μου ιδιότητα του ουδέτερου παρατηρητή, να μελετώ, να καταγράφω, να διασκεδάζω και κάποτε να διαολίζομαι με τα συμπτώματα της ασθένειας που επιστημονικά ονομάζω «θερινή συμπεριφορά».

Ο άνθρωπος της παραλίας ανήκει σε μια ξεχωριστή κατηγορία. Απαλλαγμένος από τα ρούχα του εξομοιώνεται απολύτως με τους περί αυτόν. Χωρίς καμουφλάζ, χωρίς ετικέτες και –το κυριότερο— χωρίς το προπέτασμα καπνού που παρέχει η ένδυση, δεν είναι πια παρά αυτό που φαίνεται. Αδύνατον να κρύψει τις κατασκευαστικές του ατέλειες, αδύνατον να μπλοφάρει και να ελιχθεί χρησιμοποιώντας σοφά το ύφασμα, τα χρώματα, το σχέδιο και ότι εργαλεία τέλος πάντων του παρέχει η σύγχρονη τεχνική της εξαπάτησης των αισθήσεων. Τώρα δεν είναι παρά ένας γυμνοσάλιαγκας. Αυτό που έχει αυτό βγαίνει προς τα έξω. Το μάτι του θεατή βλέπει πλέον έναν χοντρό, έναν κοκαλιάρη, έναν άχρωμο και ουδέτερο ή έναν  θεό που κατέβηκε να περπατήσει στη Γη ανάμεσα στο μίζερο πλήθος των θνητών. Δεν έχει καμιά σημασία αν διαθέτεις του κόσμου τα ψυχικά χαρίσματα, ανώτερη ευφυΐα, ζηλευτή κοινωνική θέση, καταθέσεις στην Τράπεζα, κύρος ή δύναμη. Αυτά καθόλου δεν σε βοηθούν εδώ πέρα και κανείς δεν νοιάζεται ν’ ασχοληθεί μαζί τους. Συχνά μάλιστα συμβαίνει ένας ταπεινός μπετατζής, ονόματι Μπάμπης, να συγκεντρώνει πάνω του άπειρα βλέμματα θαυμασμού, αφήνοντας στη σκιά και την αφάνεια τον σπουδαγμένο, εύπορο και ευφυή γιάπη που όμως δεν μπορεί να συμμαζέψει κοιλιές και προγούλια. 

Είναι αυτή η εκδίκηση του Μπάμπη και ίσως μια ένδειξη ότι μπορεί να υπάρχει θεός after all. Η παραλία είναι η μοναδική χώρα όπου ο υπαρκτός σοσιαλισμός εφαρμόζεται με απόλυτη επιτυχία και χωρίς παρεκκλίσεις, κουτσουκέλες κι εξαιρέσεις. Με το μαγιό –άσχετο αν αγοράστηκε από γνωστό οίκο μόδας ή από το καλάθι του σουπερμάρκετ— όλοι ξεκινούν με τα ίδια εφόδια. Το επιδεικνυόμενο προϊόν είναι το ίδιο το κορμί –όπως έχει επενδύσει κανείς σ’ αυτό έτσι και πορεύεται.

Download PDF

Δεν πάει έτσι, ρε κουμπάρε...

 

Πληροφορούμαι, από έγκυρες πηγές, ότι από όλα τα θηλαστικά είδη του πλανήτη μόνο τα δελφινοφαλαινοειδή και οι λύκοι είναι μονογαμικά (και τα ζωάκια του Disney), όλα τα άλλα, συμπεριλαμβανομένου του ανθρώπου, είναι λυσσαλέα και αθεράπευτα πολυγαμικά. Επίσης ο άνθρωπος, μοναδική εξαίρεση στο ζωικό βασίλειο, δεν διεγείρεται σεξουαλικά μόνο κατά την περίοδο του ζευγαρώματος, αλλά όποτε θέλει κι όποτε του κεντριστεί η φαντασία –η περίφημη λίμπιντο των ψυχαναλυτών.

Τώρα, ποιος εγκέφαλος συνέλαβε την ιδέα ότι ο άνθρωπος είναι κι αυτός, όπως οι φάλαινες και οι λύκοι, μονογαμικός δεν ξέρω. Υποθέτω ότι έχει να κάνει με τις κοινωνικές δομές και κάποια κόλπα του Συστήματος, με σκοπό τη χειραγώγηση, αλλά δεν θα το εξετάσουμε αυτό τώρα και δεν μας ενδιαφέρει κιόλας για την μελέτη που θα μας απασχολήσει εν συνεχεία. Το ερώτημα δεν είναι πώς βρεθήκαμε εδώ, αλλά γιατί, αφού βλέπουμε ότι δεν πάει, επιμένουμε να συνεχίζουμε το ίδιο βιολί γενεές επί γενεών.

Αυτό που ξεκινάει μια σχέση στο μυαλό ενός άντρα (και όλοι γνωρίζουμε ότι αν δεν κάνει κλικ το μυαλό δεν γίνεται τίποτα) είναι η ερωτική έλξη. Για τις γυναίκες, νά, μα την Παναγία, δεν ξέρω τι την ξεκινάει, ούτε και κανένας άλλος πιστεύω –ούτε αυτές οι ίδιες.

Download PDF

Μας τα Κλέψανε!

Γνωρίζουν οι πάντες, ανά την οικουμένην βεβαίως, ότι οφείλουν εις ημάς, τους ενδόξους Έλληνες, τον εκπολιτισμόν και την εξανθρώπισιν των, διότι, και τούτον είναι γνωστόν τοις πάσι, όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνας εκείνοι εδιαίτουν ακόμη επί των δένδρων, συντηρούμενοι με βελανίδια.

Οτιδήποτε λοιπόν, κάπως επαρκές, κατάφερεν να επιτύχη η Δύσις, και ιδίως εις τον τομέαν των Γραμμάτων και των Τεχνών, οφείλεται εις την ιδικήν μας επιρροήν και αυτήν τούτην των διασήμων προγόνων μας.

Εξυπακούεται ότι δεν θα υπήρχε φιλοσοφία εις την Ευρώπην άνευ του Πλάτωνος, του Αριστοτέλους, του Ζαμπέτα, του Ζωρζ Πιλαλί και άλλων. Δεν θα υπήρχε θέατρον άνευ της αρχαίας τραγωδίας, του Αισχύλου, του Ευριπίδου, του Μυράτ και του Σεφερλή. Και δεν θα υπήρχε λογοτεχνία και ποίησις άνευ του Λουκιανού, του Ομήρου, της Σαπφούς, της Αλκυόνης Παπαδάκη και της Χρυσηίδος Δημουλίδου.

Εκείνο που αγνοούσαμεν μέχρις σήμερον είναι ότι άνευ ημών –και το θέτω μετριοφρόνως– δεν θα υπήρχαν ούτε τα θεωρούμενα ως ευρωπαϊκά, γνωστά εις μικρούς και μεγάλους, παραμύθια.

Μα θα μου πείτε: «Και η Σταχτομπούτα δική μας;». Και θα σας απαντήσω ευθαρσώς: «Η Σταχτομπούτα πρώτη-πρώτη και καλύτερη».

Η ενδελεχής επιστημονική έρευνα που ακολουθεί το αποδεικνύει περιτράνως.

Download PDF

Οι Θρύλοι στο Κάτεργο

Τέσσερα είναι τα κάτεργα από τα οποία όλοι (σχεδόν) οι άνθρωποι περνούν κατά τη διάρκεια της σύντομης ζωής τους σε τούτον τον πλανήτη της τιμωρίας. Το σχολείο, ο στρατός, η δουλειά και ο γάμος.

Τα δυο πρώτα είναι υποχρεωτικά, γι’ αυτό και τα πιο ζόρικα, το τρίτο το ορίζει η σοφή ρήση των Γραφών: «Ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω» –κάτι που ισχύει βεβαίως μόνο για τους είλωτες, τα αφεντικά έχουν τον τρόπο να το παρακάμψουν. Τελικά μόνο το τέταρτο είναι εντελώς προαιρετικό, αλλά... τι περίεργο!... κανείς (σχεδόν) δεν το αποφεύγει! Οι γυναίκες, σαφέστατα πιο έξυπνες από εμάς, έχουν καταφέρει να αποφύγουν το δεύτερο, ενίοτε και το τρίτο, έχουν αναγάγει το τέταρτο σε εξαιρετικά προσοδοφόρα ενασχόληση και μόνο το πρώτο δεν μπόρεσαν (οι περισσότερες) να γλυτώσουν. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα κι ας το αφήσουμε για την ώρα, μην μπλέξουμε.

Πέρασα κι από τα τέσσερα κάτεργα –και δεν το περηφανεύομαι– αλλά μπορώ να πω αδίστακτα ότι το πρώτο είναι μακράν το χειρότερο, γιατί σε περιλαβαίνει νωρίς, σε μια ηλικία που δεν έχεις ξεχάσει ακόμα να ονειρεύεσαι –και σε τσακίζει.

Και τα τέσσερα κάτεργα είναι στην ουσία άχρηστα για τον ανυποψίαστο, αθώο βεβαίως, κατεργάρη. Και τα τέσσερα έχουν άλλον σκοπό από εκείνον που ψευδώς κι ανερυθρίαστα δηλώνουν. Κατά έναν  περίεργο τρόπο ο σκοπός είναι κοινός και για τα τέσσερα κι αποβλέπει στην εκμηδένιση της προσωπικότητας και στην ισοπέδωση της σκέψης, προκειμένου να κατασκευαστούν νομοταγείς, άβουλοι και πειθήνιοι «πολίτες», που θα υπηρετήσουν απρόσκοπτα κι αδιαμαρτύρητα το Σύστημα. (Το Σύστημα βρίσκεται βεβαίως πάνω από πολιτικές και κοινωνικές διαφοροποιήσεις και είναι διαχρονικό, ανώνυμο κι αόρατο δια γυμνού οφθαλμού).

Εδώ λέω ν’ ασχοληθώ με το πρώτο κάτεργο, το πιο ζόρικο και το πιο απάνθρωπο. Με τα υπόλοιπα άλλη φορά. Υπεμονή.

-------------------------

Το έκτο και τελευταίο βιβλίο της σειράς "Οι Θρύλοι της Γειτονιάς".

Download PDF

Download Epub

email συγγραφέα: panflynn@otenet.gr

Ηρώοι του Λαού που γίνηκαν Θρύλοι

Ως γνωστόν (προτιμώ να αρχίσω αισιόδοξα) οι θρύλοι στερούνται πατρότητος. Εις την καλυτέραν των περιπτώσεων, ως υπογραμμίζει ο Παραντάνωφ, ημπορούμε να υπολογίσωμεν, κατά προσέγγισιν, τον γεωγραφικόν χώρον όπου αυτοί έλαβον μορφήν και υπόστασιν, αλλά βεβαίως ούτε λόγος να αποδώσωμεν εύσημα ή μομφήν δια την δημουργίαν των εις έν συγκεκριμένον πρόσωπον. Συνήθως, όπως με σιγουριά μας διαβεβαιώνει ο Φράουζερ, ο θρύλος είναι προϊόν της ανάγκης των απλών ανθρώπων να ηρωοποιήσουν, συχνάκις δε να εκτινάξουν εις ύψη μυθοπλαστικής εχεγγυότητος πρόσωπα υπαρκτά, άτινα διέπρεψαν κατά το μάλλον ή ήττον εις την εποχήν των και διεκδικούν την θέσιν των εις την Φήμην, που όπως μας λέει ο Χάρφηλντ, ευρίσκεται τοποθετημένη υψηλότερα της Ιστορίας εις την συνείδησιν του όχλου.

Με άλλα λόγια, όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος καθηγητής Γλωσσολογίας (εφηρμοσμένης) Κωνσταντίνος Κεντίδης, φευ δεν υπήρξεν Όμηρος για να προσδώση το κύρος του στις ιστορίες που θα μας απασχολήσουν εις το παρόν πόνημα. Δεν υπήρξεν καν ένας Firdowsi –εάν όντως ήτο εκείνος ο συγγραφεύς του περιφήμου «Shah Nameh», του ημιφανταστικού χρονικού των Βασιλέων της Περσίας– που να δημιουργήση ένα πλέγμα λίγο-πολύ πιστευτό γύρω από καταστάσεις και γεγονότα που συχνάκις άπτονται του μυθώδους.

Εις το είδος αυτό της Λαογραφίας έχομεν απλώς σκόρπιες διηγήσεις, συχνάκις διασωθείσας μέσω του προφορικού λόγου, κάποτε και δια του γραπτού τοιούτου υπό μορφήν ευτελών λαϊκών φυλλαδίων, όπου αδιαλείπτως παρατηρείται σύγχυσις ιστορικών εποχών και γεγονότων με αποτέλεσμα καταφόρους αναχρονισμούς, οι οποίοι βεβαίως υπήρξαν ανέκαθεν εν των κυριοτέρων χαρακτηριστικών των λαϊκών αυτών παραδόσεων.

Κατά συνέπειαν υπήρξε εξαιρετικώς επίπονος υπόθεσις διʼ ημάς να συλλέξωμεν, να αξιολογήσωμεν, να τεκμηριώσωμεν επιστημονικώς και να αποδώσωμεν λογοτεχνικώς, με μίαν όσον το δυνατόν ομοιόμορφον τεχνικήν γραφής (εννοείται εις την λογίαν γλώσσαν του συγχρόνου Ελληνικού Κράτους) –η οποία ωστόσο να μην αφαιρεί την μαγείαν της αφελούς και κάποτε ξυλοσχιστικής λαϊκής διηγήσεως– τας ιστορίας αυτάς, εγχείρημα που ίσως απέβαινεν θνησιγενές άνευ της πολυτίμου συνδρομής και αρωγής των διακεκριμένων καθηγητών κ. κ. Κατσάμπα, Περιβολάρη, Πατάρη και Κελαρίδη, των αόκων ερευνητών της Παραδόσεως Παρτσακλή, Πέλοπα και Γόγκα καθώς και του δημοδιδασκάλου και ερασιτέχνου λαογράφου, αξίου τέκνου της Πατητής Τζουμέρκων, Πλάτωνος Περικλείτου.

Και τώρα, για να δανειστώ την προσφιλήν ρήσιν του Πετιμπόνωφ: Ας αφήσωμεν την μνημοσύνην να ομιλήση.

Download PDF

Download Epub