Από τότε που κυκλοφόρησε ο πρώτος τόμος των απομνημονευμάτων μου, ακολουθούμενος πάραυτα από τον ουδέποτε εκδοθέντα δεύτερο, αμφότεροι και οι δύο έχοντας χτυπήσει νούμερα με άπειρα μηδενικά, έχω λάβει εκατομμύρια επιστολές, τηλεφωνήματα και ημαίηλ όπου το φιλοθεάμον κοινό με παρακαλάει γονατιστό να δώκω κι άλλα στην κοινή γνώμη, που ως γνωστόν διψάει για μάθηση και για φιλοσοφίες του τύπου που μόνο ένας Σπύρος ξέρει και μπορεί να διδάξει.
«Δώστα όλα, μεγάλε! Μη φείδεσαι κόπων και εξόδων, οι αναγνώστες σου απαιτούν να ξεστραβωθούν», μου λέει ο ένας.
«Αν δεν μάθουμε από σένα, από ποιον θα μάθουμε;», επιχειρηματολογεί ο άλλος.
«Εμένα όμως, παλιόπαιδο, δεν μ’ έβαλες…», με μαλώνει η τρίτη.
Δίκιο έχουν οι αθρώποι και τσου καταλαβαίνω, πλην όμως, αυτά που ζητάτε είναι δύσκολα πράματα… Δεν γένονται από τη μια στιγμή στην άλλη… Άντε, πιάνουμε χαρτί και καλαμάρι κι όποιον πάρει ο Χάρος! Χρειάζεται μια προεργασία, μια μελέτη, μια μεθοδολογία, να ’ούμ’. Τουλάχιστον αυτό έμαθα από τη θριαμβευτική μου θητεία στο πολιτικό μετερίζι, όπου κληθήκαμε να φυλάξουμε Θερμοπύλες εμείς! Δεν φυγοπονήσαμε, δεν λακίσαμε δίκην λαγών και κυρίως δεν μηδιάσαμε ποσώς. Σιγά-σιγά και με το μαλακό. Να ωριμάσουν πρώτα οι συνθήκες, να μπει μία τάξις, να οργανωθούμε και κατόπιν να ασκώσουμε τα μανίκια και να στρωθούμε στη δουλειά μπήγοντας το μαχαίρι ως το κόκαλο.
Τώρα, εδώ που τα λέμε, σάματις άδειαζα και καθόλου με ούλες τση υποχρεώσεις κι ούλα τα τρεχάματα για το ημέτερο καλό, που μου προκύπτουν αφειδώς, ένεκα των πολλαπλών μου και ποικίλων απασχολήσεων, ώστε να έχω μυαλό να διδάξω; Όμως, η πίεση έχει γίνει αφόρητη κι έφτακα πια στο σημείο όπου η γενική κατακραυγή δεν μ’ αφήνει σε ησυχία, υπό τύπον «φωνή λαού, οργή θεού», που λέει και το Ευαγγέλιο, οπόταν τι να κάμω… ποιώ την αναγκαία φιλοτιμία και υποκύπτω.
Να σημειώσω στο σημείο αυτό ότι Χριστό τον έχω κάνει αυτό το ρεμάλι τον Κολιόπουλο, να στρώσει τον κώλο του να δουλέψει το υλικό που του ’χω παραδώκει –κασούνια ολόκληρα με χαρτούρα– αλλά όλο από αύριο σε αύριο με πάει, η κουφάλα, και προκοπή δεν γλέπω. Τελικά, τον κατάφερα κάπως, αλλά μέχρι να πάρει μπρος τούτος εδώ ασπρίσαν τα μαλλιά μας. Τέλος πάντων, κάτι γένηκε και ιδού το αποτέλεσμα.
Στον τόμο αυτό, που κανονικά θα ’πρεπε να ’χει πάνω από χίλιες πεντακόσιες σελίδες, αλλά ας όψεται η κουλτουρολογοκρισία, έχω δομήσει το υλικό υπό τύπον πανεπιστημιακών ενοτήτων –γιατί μια μέρα, αυτό είναι σίγουρο, τούτα εδώ τα κείμενα θα διδάσκονται στα ΑΕΙ, ή να με φτύσεις εμένα! Το μάθημα αφορά φυσικά τη μελλοντική επιστήμη της Γκομενογεωγραφίας –ανάγκη επιτακτική και άμεση να ιδρυθεί έδρα σε ούλα τα πανεπιστήμια– και είναι χωρισμένο σε γεωπολιτικές ενότητες η καθεμιά των οποίων επικεντρώνεται στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των γκομενών ανά χώρα προέλευσης.
UPDATED 18 Δεκεμβρίου 2021:
ως προς τις διορθώσεις του κειμένου, το σχήμα και την εικονογράφηση.
